Woei!

Gisteren besloten om vanochtend Luna op te halen en met zn drietjes even lekker de bergen in te gaan. Zondag de hele dag binnen gebleven met de kids, en dan merk ik echt dat ik een frisse neus moet halen. Het weer viel een beetje tegen, het zou droog blijven vanochtend maar er kwam aardig wat natte sneeuw naar beneden. Hoe hoger we kwamen, hoe witter het werd.

We zijn via de aangelegde weg (skogsveien) naar boven gelopen. Dit is een pad breed genoeg voor auto's in haarspelt bochten met grof grind. Een stevige klim, ben altijd blij als ik bij de bosrand aan kom en dan tussen de bomen door verder naar boven kan. Daar hoorde ik de wind al ''donderen''. Een hele bijzondere gewaardwoording, je hoort het aankomen in de verte voordat het over je heen raast. Eenmaal boven bij Moldahytte (een hut) genoten van mn thermos koffie. Ik weet niet hoe en wat, maar koffie smaakt vele malen beter daar zo boven op een berg.

 Ik had voor Billy en Luna ook wat lekkers mee, en terwijl we daar zaten ging het enorm te keer, en begon ik me af te vragen of het wel vertrouwd was om via de andere kant naar beneden te gaan. Gladde stenen, enorm harde wind etc. Dus besloten om dezelfde weg naar beneden te lopen met jut en jul. Zo leuk om die 2 samen te zien, netjes naast elkaar lopen en af en toe even een kusje  geven.

Schoonzus een berichtje gestuurd of het goed was dat ik Luna even mee naar huis nam, zo hoefde ik niet steeds heen en weer te lopen, dus wanneer ik straks Noëlle ophaal van de barnehage breng ik Luna ook weer terug.  Na een poosje heerlijk bij me op de bank hebben te gelegen zijn ze nu weer aan het donderjagen. Die 2 zijn niet moe te krijgen!